Son birkaç gündür kafam pek karışık. Motivasyonumu kaybettim iş yapmak için. Ne zamandır üstümde dolaşan kara bir bulut bu his. Bir gelip bir gidiyor. Bu sefer biraz kalıcı gibi. Bu yazı Seattle'da geçirip doktora tezim için gerekli olan veriyi toplamak istiyor(du)m. Üç ay içinde bu işi halletmek için dikkatimi başka bir şeye vermeden, deneylerime odaklanmam gerekiyor. Psikoloji bölümünün, danışmanlarından maddi destek göremeyen öğrencilerine tezlerine odaklanmaları için verdiği iki aylık bir burs var. Adı ALCOR. Bu bursa başvurdum ve içinde bulunduğum durumu göz önüne alarak şansımın yüksek olduğunu düşünmüştüm. Bursu gerçekten çok ihtiyacı olan insanlara verdiklerini iddia ediyorlar. Danışmanımla konuşunca öğrendim ki, labaratuar arkadaşım A. S.'ye öncelik vereceklermiş. A. S.'nin okuldaki son yılı bu yıl. Dolayısıyla, eğer ona verirlerse bu bursu, ihtiyaç sahibine vermiş olacaklar; ama süpriiiiz, o, bu bursa benim kadar ihtiyaç duymuyor.
Durumu öğrendiğimden beri tüm isteğimi ve motivasyonumu kaybettim. Bu yaz, düşündüğüm gibi verimli geçmeyecek ve zamanımı yine asistanlık yaparak, sınav, ödev okuyarak geçireceğim. Önümüzdeki yılı tezimi yazarak geçirebileceğimi düşünmüştüm. Tam zamanında mezun olurum diyordum. Söylenecek tek bir şey var: FAIL! Türkçede bu durumu bu kadar iyi anlatan bir sözcük gelmedi aklıma, kusura bakmayın.
Bu şekilde mızmızlanıp, şikayet edince kendime kızıyorum. Yine Türkçelerinden aciz olduğumdan, "Deal with it!', "Suck it up!" diyorum kendime. SUCK IT UP!
